Ik werd deze week geconfronteerd met een spannende keuze. Ik voelde in mijn lijf dat de dingen die ik aanvankelijk wilde combineren – mijn kantoorbaan en mijn haptonomiepraktijk – begonnen te schuren. Het vloog me aan en daarnaast voelde ik weerstand bij het één en veel vreugde bij het ander. Een simpele boodschap vanuit het voelen, zou je zeggen. Echter vond mijn hoofd er ook wat van: hield ik dan wel genoeg financiële zekerheid? Kon ik het wel maken om mijn baan op te zeggen nadat ik amper 3 weken was gestart?
In keuzes maken speelt er op die manier vaak een conflict tussen het voelen en het denken. Hoe kom je evengoed tot handelen? En waar baseer je je op.
Laten we eens kijken.
Je innerlijk kompas
We leven in een maatschappij met meer keuze dan ooit tevoren. Ik krijg dan ook veel cliënten in mijn praktijk die worstelen met het maken van keuzes. Die in cirkels blijven denken. Immers, denken kunnen de meeste van ons allemaal wel. Zelfs zo goed dat we alle kanten van de situatie blijven bekijken en geen stap verder komen. Elke situatie heeft namelijk voor- en nadelen. En omdat we als mens bovendien geneigd zijn alleen de voordelen – of alles – te willen, komen we vast te zitten.
Mensen die het contact met hun gevoel kwijt zijn, missen bovendien een innerlijk kompas en ervaren vooral conflict binnen het denken zelf. De stap naar handelen wordt dan nog lastiger.
Als we niet in contact zijn met ons lijf, onze lust- en onlustgevoelens, dreigt het gevaar dat we stil blijven liggen, rondjes blijven draaien of iemands anders koers gaan varen.
Kunnen we echter bij onze gevoelens, dan kunnen we de subtiele of zelfs duidelijke signalen van ons lijf op gaan merken en van daaruit richting bepalen en onze unieke koers varen, trouw aan onszelf.
In mijn eigen situatie uitte mijn innerlijke kompas zich in; waar word ik blij van, waar beweeg ik naartoe? En; waar voel ik weerstand tegen en waar beweeg ik vanaf?
Weerstand kan echter ook over angst voor het onbekende gaan. Aan jou dus de taak om te blijven voelen wat jouw innerlijke beweging je vertelt, om wezenlijk en zuiver te voelen wat voor jou het goede is.
Accepteren wat is
Een belangrijk thema binnen het maken van keuzes is het accepteren van zowel de voor- als de nadelen die de keuze met zich meebrengt. En daarbij het loslaten van wat de keuze uitsluit. Kies je voor het één, dan kies je vaak bijgevolg niet voor het ander. Ga je voor die goedbetaalde, maar slopende baan om je droomhuis te bekostigen? Of kies je voor werk dat jou echt gelukkig maakt en neem je daarbij genoegen met financiële onzekerheid?
Loslaten gaat niet altijd over materieel of een persoon; vaak ook krijgen we te maken met het loslaten van onze verwachtingen en idealen. Kunnen we de discrepantie tussen onze idealen en de werkelijkheid niet onder ogen zien, dan ontstaat er een aanhoudend conflict, met veel lijden tot gevolg.
Lef
Keuzes maken gaat bij uitstek over lef. Lef om in te zien wat voor gevangenis we soms voor onszelf creëren met onze idealen, lef om imperfect te durven zijn. Lef om zekerheden los te laten en ons te openen voor het onbekende.
En ook: lef om voor onszelf te kiezen en daarbij mogelijk de ander teleur te stellen. Een belangrijk punt, want een veel voorkomende complicerende factor in het maken van keuzes, is onze gerichtheid op de buitenwereld. Met daarbij het verlangen om die buitenwereld te vriend te houden en het voor iedereen en alles goed te doen. Daaronder zit vaak angst.
Ook ik kreeg te maken met deze angst. Angst om de ander tot last te zijn met mijn keuze. Want wat goed is voor mij, is niet per se goed voor de ander. Angst ook om andermans boosheid en afwijzing over mijzelf af te roepen. En daar waar ik heel goed kon voelen naar welke keuze ik toe bewoog, kon ik ook voelen en inzien dat mijn angst die beweging in de weg zat. Wat mij daarbij hielp? Lef. En een beetje zelfliefde.
Zo zegde ik dit weekend mijn kantoorbaan op en accepteerde daarbij het ongemak voor en de potentiële irritatie van de ander. Ik kan het niet voor iedereen goed doen – mijn grootste leerweg dit leven – en dat is ook niet mijn taak. Mijn taak is het goed te doen voor míj, zoals het de ander zijn taak is het goed te doen voor hem of haar. Zodat we allemaal onze authentieke, van binnenuit gestuurde koers kunnen varen.
Na het loslaten
Dat betekent overigens niet dat we als losse pionnen door het leven moeten gaan, onverschillig voor de ervaring en pijn van de ander. Die pijn kunnen we erkennen, misschien zelfs samen dragen. Dat kan tot mooie verbinding leiden. Als pijn er mag zijn en we niet koste wat het kost elkaars wonden hoeven toe te dekken, wordt het een stuk makkelijker trouw aan onszelf én in verbinding met de ander te blijven.
Bij mij ontstond na het doorvoelen van de angst en loslaten daarvan tijdens de sprong – neus dicht en gillend gaan –, ruimte. Die ruimte vulde zich vervolgens met vertrouwen en trots; ik had immers naar mijn gevoel durven handelen en voor mezelf gekozen. Daar waar mijn handelen en denken zijn geankerd in mijn lijf, in mijn voelen, geeft dat kracht en vertrouwen. In contact met je lijf heb je immers een plek om de pijnlijke gevoelens te dragen.
En daar waar je vertrouwen hebt dat je de gevoelens in je lijf kan dragen/doorvoelen, hoef je niet meer bang te zijn voor wat er allemaal kan gebeuren. Dat zie je dan wel weer. Zo kan er een einde komen aan het cirkeldenken en kunnen we onze kritische gedachten en erkende gevoelens samenbrengen in een geankerd handelen. Ofwel, een verbonden keuze maken vanuit een gezonde balans tussen denken, voelen en doen.
En ik? Ik sta sinds mijn sprong in het diepe shinend aan iedereen te vertellen dat ik vol voor mijn eigen haptonomiepraktijk en loopbaan als haptotherapeut ga. En dat voelt verschrikkelijk lekker.
Dank voor alle steun, vertrouwen en positiviteit iedereen!
Meer weten over haptonomie en wat het voor jou kan betekenen? Lees verder op https://www.wezenlijkvoelen.nl/ of kom kennismaken.